برنج قرمز می تواند در زیر آب رشد کند زیرا اکسیژن از برگ های گیاه به ریشه آن منتقل می شود. معمولاً نهال ها را ابتدا در بسترهای مخصوص نهال می کارند و سپس پیوند می زنند زیرا عملکرد برنج پیوندی بیشتر از برنجی است که مستقیماً از بذر تولید می شود.
هنگامی که گیاهان از 25 تا 50 روزگی می‌گذرند، آنها را به یک مزرعه یا شالیزار پیوند می‌زنند – یک بستر گلی با لبه‌های خاکریزی با زیر خاک رسی که از نشت آب جلوگیری می‌کند. قبل از نشاء، مزرعه با 2 تا 4 اینچ (5 تا 10 سانتی متر) آب پر شده و خاک کاملاً هم زده می شود.
دو تا پنج نهال در تپه‌هایی در ردیف‌هایی به فاصله 20 تا 30 سانتی‌متر قرار می‌گیرند. زمین کاشته شده در بیشتر فصل رشد زیر آب می ماند.
در مواقعی که علف های هرز لازم است، معمولاً آب را تخلیه می کنند و علف های هرز را با دست می کشند.
دشمنان گیاهان برنج کشت شده عبارتند از: خشکسالی، علف های هرز، پرندگان و حشره ای به نام ماگوت ریشه برنج. برنج‌کاران ممکن است از صداساز یا اجسام متحرک برای ترساندن پرندگان استفاده کنند.
ممکن است از آفت کش ها برای محافظت از محصول در برابر برخی حشرات و آفات آسیب رسان استفاده شود (به کنترل آفات مراجعه کنید).
هنگامی که برگ های بوته برنج شروع به تغییر رنگ از سبز به زرد می کند، مزرعه دوباره برای برداشت زهکشی می شود. برداشت بسته به نوع گیاه پس از 80 تا 200 روز انجام می شود.
در اکثر کشورها غلات را با چاقو یا داس برداشت می کنند. برداشت با دست نیاز به کار زیادی دارد، اما از برداشت مکانیکی رایج تر است، زیرا فقط ماشین آلات مخصوص ساخته شده می توانند در مزارع گل آلود کار کنند.
در ایالات متحده برنج عمدتاً به صورت مکانیکی با مته دانه کاشته می شود یا قبل از آبیاری از هواپیما کاشته می شود، سپس با چسب دانه یا کمباین برداشت می شود (به ماشین آلات کشاورزی مراجعه کنید).
