اختراع نمونه اولیه رب گوجه فرنگی زرشک به سرآشپزهای ایتالیایی نسبت داده می شود که در قرن نوزدهم سعی کردند با افزودن فلفل، روغن زیتون و سیر سس گوجه فرنگی درست کنند.
رب گوجه فرنگی محصول عملیات حرارتی گوجه فرنگی است. در حین تولید (تولید) گوجه فرنگی رسیده (گوجه فرنگی) از دانه و پوست پاک می شود و آب پز می شود. در حین پخت، رطوبت موجود در گوجه فرنگی تبخیر می شود و غلظت مواد جامد افزایش می یابد.
منطقاً هر چه میزان مواد جامد در رب گوجه فرنگی بیشتر باشد، گوجه فرنگی بیشتری در تولید آن استفاده می شود و بهتر است. به طور معمول، هیچ ماده اضافی به رب اضافه نمی شود، زیرا همه چیزهایی که نیاز دارید از قبل در میوه گوجه فرنگی وجود دارد، از جمله مقدار مشخصی شکر و نمک.
برای محافظت از مصرف کنندگان از یک محصول با کیفیت پایین، GOST 3343-89 به تصویب رسید که بر اساس آن رب گوجه فرنگی را می توان محصولی نامید که محتوای جامد آن حداقل 25٪ (از 25٪ تا 40٪) باشد. با این غلظت، رب دارای چگالی دلپذیر است – در آن، به اصطلاح قاشق می ایستد.
از نظر کیفیت، فرآورده های گوجه فرنگی به انواع مختلف تقسیم می شوند: پوره گوجه فرنگی (که محتوای جامد آن تا 25٪ است) و رب گوجه فرنگی که به نوبه خود از سه نوع اضافی، بالاترین و اولی تشکیل شده است. نمک را می توان به تفاله (رب گوجه فرنگی نمکی حاوی 10 درصد جرم کل آن است) و چاشنی ها اضافه کرد، در حالی که چنین رب گوجه فرنگی فقط در درجه مرغوب تولید می شود.
برای ماکارونی با درجه بالاتر و اضافی، رنگ قرمز قرمز یا شرابی مشخص است، در ماکارونی درجه یک از قهوه ای تا قهوه ای مجاز است. رنگ قهوه ای تیره نشان دهنده نقض فناوری در هنگام پخت و پز یا افزودن پوره سبزیجات یا میوه به آن است.
