مویز دارای بوته های قوی است – تا ارتفاع 1.5 متر. آنها صاف و پربرگ هستند. آنها دارای شاخه های ضخیم، بلند و بلند هستند. تاج شکل گرد دارد، برگها بزرگ، سبز روشن، کمی چروکیده هستند.
مویز سیاه بدون هسته با سطح بالایی از مقاومت در برابر سرما (تا -34 درجه سانتیگراد) و مقاومت به خشکی متمایز می شود. مزیت دیگر مقاومت بالای آن در برابر اکثر بیماری ها است. اینها شامل آنتراکنوز، سفیدک پودری، لکه بینی سفید و قهوه ای است.
کاشت مویز
مویز یک فرهنگ طولانی مدت است. با مراقبت مناسب می تواند تا 15 سال در یک مکان رشد کرده و میوه دهد. برای دستیابی به عملکرد خوب، باید بدانید که چگونه آن را به درستی بکارید و چه اقداماتی را باید انجام دهید.
بهتر است مویز را در پاییز بکارید، سپس سال بعد می توانید اولین برداشت را امتحان کنید. بوته ها در طول کاشت بهاره به خوبی ریشه می دهند. در تابستان، شما باید گیاهانی با سیستم ریشه بسته خریداری کنید. فقط در این صورت گیاه به خوبی ریشه می دهد و در بهار میوه نشان می دهد.
یک مکان مناسب باید به خوبی روشن باشد و از باد شدید محافظت شود. برای چنین کشت، خاک غیر اسیدی و با زهکشی خوب مناسب است. در چاله کاشت باید اضافه کنید:
100-120 گرم (بسته به اندازه درختچه) سوپر فسفات دانه ای؛
0.5-1 سطل مواد آلی (هوموس یا کمپوست)؛
20-30 گرم کود پتاس.
سوراخ کاشت باید 20-40 سانتی متر بزرگتر از اندازه ریشه باشد این برای رشد خوب ریشه های جوان کافی است.
ریشه گیاه در سوراخ قرار می گیرد و با دقت صاف می شود و سپس با زمین پاشیده می شود. گردن ریشه باید 5 سانتی متر از سطح زمین پایین بیاید. پس از آن، مویز را آبیاری و مالچ می کنند.
راهبان کیوان روس اولین کسانی بودند که این درختچه را در باغ های صومعه ها کاشتند، سپس نام آن از کلمه روسی قدیمی “مویز” به معنای “بوی قوی” به آن داده شد.
در واقع، انگور فرنگی سیاه عطر برجسته ای دارد. راهبان مویز های او را به دلیل طعم غیرمعمول و تأثیر مفید آنها بر بدن مورد احترام قرار می دادند. اما منحصر به فرد بودن گیاه در این است که نه تنها میوه ها، بلکه شاخه ها و برگ ها نیز خواص مفیدی دارند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.